BLOG

"Je gaat het pas zien als je het doorhebt" (Cruijff)

Uitdaging
Als we aan het denken zijn, gaat dat altijd over iets uit het verleden.
Of het gaat over een denkbeeldige toekomst die we samenstellen uit in het verleden opgedane (denk)beelden. We projecteren dan het verleden op de toekomst en denken die zo te kunnen voorspellen.
Ik daag je uit om een gedachte te denken waarbij dat niet het geval is!
Vind maar eens een gedachte die over precies dit moment gaat en niet voortborduurt op het verleden...
Over het NU kunnen we helemaal niet denken, daar kunnen we alleen in zijn.
We kunnen het NU alleen ervaren. 

Tegenspraak
Misschien komt er de gedachte in je op dat wat je nu leest in tegenspraak is met eerdere blogs waarin de focus juist ligt op die toekomst.
Maar als we teruglezen, kunnen we ontdekken dat het elke keer gaat over wat we in die toekomst willen ervaren.
En ervaren gebeurt in het NU.

Experiment om wat losser te komen van onze gedachten
Als onze gedachten ons helemaal in beslag nemen, staan we in de veelal stressvolle 'verleden/denkbeeldige toekomst - stand' en is het lastig om het NU te ervaren.
Eén van de mogelijkheden om ons hiervan bewust te worden is om vanuit een ruimer perspectief naar onszelf te kijken en waar te nemen dat we aan het denken zijn. We zijn in dit experiment dus niet die gedachten zelf, niet geïdentificeerd met die gedachten, maar slaan ze gade.
"Vrouw zit aan tafel, achter de computer, haar handen gaan over het toetsenbord. 
Er komt in haar op wat ze als volgende zin zal schrijven. Ze verwijdert een paar woorden en begint opnieuw. Ze merkt dat ze dorst heeft en gaat thee zetten."
Deze waarnemerpositie - ook wel getuige bewustzijn genoemd, wordt benadrukt door niet vanuit 'ik' te spreken, maar in de 3e persoon enkelvoud te beschrijven.
Op deze manier kunnen we erachter komen dat we niet onze gedachten zijn.  Gedachten verschijnen slechts en verdwijnen weer...
We kunnen ze zien als wolken die voorbij drijven in de blauwe lucht.
Maar als we niet onze gedachten zijn, als we onszelf niet denken, als we geen gedachteconstructie zijn - wat zijn we dan wel?

We zijn het gevoel van onze eigen aanwezigheid
We zijn in de ervaring van zijn en die is altijd NU.

Een helpende vraag voor vandaag om het NU te ervaren
Een helpende vraag die we onszelf kunnen stellen komt van
Byron Katie: Who would you be without your story?
Wie zou ik zijn zonder mijn gedachten (erover)?
Wat zou dan mijn ervaring zijn?
Na het stellen van deze vraag, kunnen we wachten tot zich een antwoord aandient en hiermee 'zijn'.

Beoefening
Het vraagt wel wat beoefening om uit de greep van het denken te raken en los te komen van onze identificatie ermee, maar de veel gelukkiger ervaring van het NU is wel degelijk mogelijk.
En als je het eenmaal doorhebt, dan ga je het zien.  Cruijff heeft het zelf gezegd!

 

De laatste weken gebeurt het overal om me heen: om welke reden dan ook moeten mensen hun oude woning verlaten en een kleinere betrekken.

Spullen, spullen, spullen
Het is een typisch verschijnsel dat we in de loop der jaren een hoeveelheid spullen verzamelen die in verhouding staat met de ruimte in huis.
Hoe groter het huis, hoe meer spullen.
We zwichten eerder voor het bewaren van dingen voor 'je weet maar nooit' als we bijvoorbeeld een zolder hebben of een niet langer gebruikte kamer.
En dan komt er een moment dat we de knoop doorhakken om in de nabije toekomst te verhuizen naar een kleiner huis.

Hoe pak je dat aan - verhuizen naar kleiner?
Sinds een aantal jaar is er een opruimgoeroe actief die verschillende boeken op haar naam heeft. Ze komt uit Japan en haar naam is Marie Kondo.
Zij raadt aan om alleen die dingen te bewaren waar je blij van wordt, die je vreugde geven. Als je dat hebt uitgezocht, biedt zij een manier van opruimen en opbergen waardoor we voorgoed van onze overmaat aan spullen bevrijd zijn en het in huis gezellig en opgeruimd blijft.
Bij verhuizen schuilt hier nu net het probleem: we hebben in de loop der jaren zovéél dingen verzameld waar we blij van worden en waar een herinnering aan vast zit dat we het wel allemaal zouden willen meenemen - OF...

Het andere uiterste
Het andere uiterste is dat we juist in de overmoedige bui schieten om dan maar 'alles' weg te doen, omdat we weten dat het nieuwe huis kleiner gaat zijn.
En als we dat zo rigoureus doen, dan kunnen we later weer spijt krijgen als haren op ons hoofd...
Hoe kunnen we dit nu aanpakken?

Focus is de remedie
Waar zouden we dan op kunnen focussen?
Op uitzoeken wat we willen meenemen of juist op uitzoeken wat we kunnen wegdoen?
Als het nu eens geen van beide is, maar dat er nog een derde mogelijkheid is.
We kunnen ons gaan richten op wat we in onze nieuwe woning willen gaan ervaren.
Willen we oude spullen bewaren omdat daar herinneringen aan vast zitten aan een voorbije tijd of willen we creëren dat we nieuwe dingen meemaken?
Wat willen we in de nieuwe woning doen?
Wat zijn onze hobby's - wat doen we het liefst?
Welk soort boeken willen we daadwerkelijk gaan lezen.
Willen we achter de computer werken? 
Willen we mensen te gast hebben of zien we die liever buitenshuis?
Willen we in huis groepjes mensen / (klein)kinderen kunnen ontvangen of doen we dat liever bij de betreffende mensen thuis?
Willen we regelmatig vrienden of familie te logeren hebben, of laten we die in het eventueel spaarzame geval in een B&B overnachten?
Willen we voor meerdere mensen koken of laten we dan wat komen?

In het nieuwe huis
Hoeveel tijd zijn we van plan door te gaan brengen in ons nieuwe huis en hoe gaat de interieurverzorging zich daartoe verhouden?
Willen we reizen / lange wandelingen maken / kunst, cultuur en films beleven / steden bezoeken / contacten buitenshuis aanhalen / in de bibliotheek de krant lezen / cursussen doen?
Hoe willen we dat het er in ons nieuwe huis uit gaat zien?
Minimalistisch? Leeg? Wit? Niets aan de wanden? Onderhoudsarm?
'Gezellig'? Kleurrijk? Voorwerpen van reizen uitgestald? Foto's? Planten? Huisdieren?
(Terras)tuin? (Nog te lezen) boeken? Kranten?

Plattegrond
Als we al weten waar we komen te wonen, kunnen we de plattegrond van het huis bestuderen en daar alvast naar onze wens op gaan inkleuren.
Voor de één zal het zijn een kleine eettafel en voor de ander juist een heel grote.
Voor de één een paar pannetjes en één kookboek en voor de ander juist veel.
Degene met de kleine eettafel wil misschien een grote boekenkast met boeken waarvan het een fijn vooruitzicht is die te gaan lezen en de ander hoeft wellicht geen boek in huis te houden.
De één is wellicht te vaak van huis om planten of huisdieren te hebben en voor de ander zijn die nu juist een liefhebberij.
We kunnen onderzoeken waar onze reële prioriteiten liggen en daarmee de plattegrond gaan invullen.

Gedachte-experiment
Om een nog scherpere focus te krijgen op wat we nu werkelijk willen, kunnen we ons voorstellen dat we in zo'n schattig 'tiny house' - zoek maar eens op - gaan wonen. Wat zouden we dan echt willen meenemen?
Of dat we genoodzaakt zijn om ons huis binnen een uur te verlaten zonder nog terug te kunnen komen. Wat zouden we dan meenemen?
Geleidelijk zal zich steeds meer aftekenen wat we van belang vinden in ons nieuwe huis.

Overbrugging
Als het mogelijk is en we een periode hebben met twee huizen, kunnen we vast ons nieuwe huis naar onze zin inrichten.
Wat is ons budget? Wat hebben we nog nodig? Kunnen we iets uit het oude huis daarvoor vermaken? Kunnen we het anders in een Kringloopwinkel vinden? Kunnen we het zelf maken met een beetje van onszelf en een beetje van Ikea? Welke hulp moeten we nog inschakelen?

Voordeel van het hebben van focus
Als we het verhuis-proces zich volgens deze lijnen laten ontvouwen, wordt vanzelf duidelijk wat er weg kan. We hoeven alleen te houden wat werkelijk van waarde is en wat past bij onze toekomstige ervaring van fijn en vervullend wonen...

Toch twijfel?
In geval van twijfel kunnen we ervoor kiezen om voor een afgebakende periode een opslag te huren. Als we in die periode niet naar de opgeslagen spullen talen, kunnen ze alsnog weg.
Doordat deze procedure zo bewust is verlopen, weten we waarom we de spullen hebben weggedaan. Het is een bewuste en gedocumenteerde keuze geweest en het beste wat binnen de gegeven omstandigheden mogelijk was.
Als we ons dit voor ogen houden, hoeven we nooit spijt te hebben.
Er was een reden voor en nu is het zoals het is.

Veel plezier
Vandaag is het vertrekpunt van de rest van ons leven - we kunnen altijd weer veranderingen aanbrengen.
Veel focus en creatief woonplezier!

 

 

 

 

In de Volkskrant van dinsdag 18 september 2018 staat een portret van de 9-jarige Tom. Op de vraag hoe zijn leven er over tien jaar uitziet, is zijn antwoord:
'Dan wil ik mijn eigen waterpretpark hebben ontworpen in mijn eigen land, Nozerland. Nozer komt volgens mij uit een liedje. Ik hoorde het ooit uit iemands koptelefoon komen. Toen bedacht ik een taal en en een land dat heel groot is. Er is veel groen, jungle, maar er zijn ook woestijnen en giftige dieren, zoals in Australië. 
Over tien jaar ben ik daarmee bezig. Of het gaat lukken, weet ik niet zeker.
Als het niet lukt, ga ik een ander land maken dat niet zo groot is.'

Benieuwd
Natuurlijk ben ik nu reuze benieuwd hoe het verder gaat met Tom.
Laat hij zich inspireren door zijn focus?
Gaat hij bijvoorbeeld sociale geografie studeren? Of iets met landschapsstudie?
Of iets met giftige dieren? Of iets met milieubescherming? Of tuinarchitectuur?
Over tien jaar zal ik de Volkskrant in de gaten houden voor een update en zien of Tom zijn focus aan het realiseren is door in actie te komen...

Je kunt je afvragen wat het is waar je een verlangen naar hebt.
Innerlijke rust?
Het gevoel dat je zinvol bezig bent?
Dat je je talent vindt en dat aan het ontplooien bent?
Een gevoel van vervulling?
Verbinding met jezelf en van daaruit verbinding met anderen?
Liefdevolle relaties met anderen?
Vitaliteit?
Gezondheid?
Maatschappelijk- / milieu- / dieren- / klimaat- bewust zijn?
Moedig doorgaan ondanks eventuele angsten?
Kunnen aanboren van je eigen kracht?
Zingeving?

Als er hier één van uitspringt en je realiseert je dat dit voor jou nog geen werkelijkheid is, dan kun je stappen overwegen die bijdragen aan vervulling van dit verlangen.

Voorbeeld
Zo'n 12 jaar geleden was ik in India. We waren aan de wandel door een gemoedelijk wijkje en opeens werd mijn aandacht getrokken. Een drietal mannen was bezig met een gasbrander en weet je wat ze aan doen waren? Van biggetjes waren ze de haren van hun vel aan het branden. Aan de kant lag een groter varken - hun moeder misschien - en zij was nog niet dood. Aan alle 4 de pootjes gebonden lag ze op haar zij. Haar bovenliggende oog boorde zich in de mijne en ik voel nog haar blinde paniek. Ik wilde iets voor haar doen, haar redden van deze marteldood, maar in een flits besefte ik dat dit onbegonnen werk was.
Op hetzelfde moment heb ik haar beloofd dat ik geen vlees meer zou eten, dat dat was waar haar dood tenminste toe zou leiden.

Zo goed mogelijk heb ik woord gehouden hoewel dat niet altijd makkelijk was.
Maar met mijn belofte voor ogen kon ik allerlei verleidingen beter weerstaan, met sporadisch een uitzondering.
Ik was dus niet zo bezig met wat ik niet meer 'mocht' of met een strijd tegen mijn zin-in-vlees behoefte, maar werd ik geleid door wat ik ooit aan een varkentje in India had beloofd. Deze belofte werd een focus waar ik me door liet leiden.
Bijkomend voordeel van geen vlees eten is dat ik hierdoor ook geen toxische stoffen binnenkrijg die zich de afgelopen jaren in ijltempo in vlees en vis aan het ophopen zijn.
Ik zou voor een minimale vlees- en visconsumptie dus ook kunnen focussen op mijn gezondheid en dat voor ogen houden bij mijn voedselkeuze.
Als ik me voorhoud dat ik klachtenvrij door het leven wil gaan, dan hoef ik niet langer te strijden omdat ik geen vlees of vis zou mogen - dan wordt dit een bewuste en positieve keuze.
Een extra stap die ik moet nemen met mijn vitaliteit en gezondheid voor ogen, is uitzoeken welk voedsel ik dan wél wil eten en waar ik dat het beste kan kopen.

Al met al beleef ik er genoegen aan om mijn focus gericht te houden op mijn belofte aan het Indiase varkentje en op mijn gezondheid.
Hierdoor ervaar ik de stappen die ik zet niet als een strijd tegen iets, maar als het gaan van een pad waar ik bewust voor kies.

Ik ben je graag van dienst als je op zoek bent naar focus en richting voor jouw pad!
Hartelijke groet,
Anja Verheijen

 

 

Mijn moeder is nu 92 jaar en doet op ramenlappen, stofzuigen en dweilen na, nog alles zelf.
Je kunt ieder moment van de dag bij haar langsgaan en altijd ziet het er opgeruimd en gezellig uit, staat de koffie klaar en neemt ze alle tijd voor een gesprek.
Gevraagd naar haar geheim vertelt ze dat het een kwestie is van 'vooruitzien'.
Dat het goed is om te weten wat je wilt, wat je nodig hebt, waar je behoefte aan hebt, welke taken er gedaan moeten worden en wat je voor anderen wil betekenen.
Maar let op: hier houdt het niet mee op. Als je eenmaal duidelijk hebt hoe je het op de kortere of langere termijn voor je ziet, dan moet je er wel naar gaan handelen.
Handelen houdt actie in en juist daar is mijn moeder een kei in.

Voorbeelden
Al regent het dat het giet, ze zal niet overslaan haar kleine hond uit te laten die dan voor de gelegenheid een regendekje aankrijgt, of bij kou een zelfgebreid jasje.
Met het hondje-uitlaten haalt ze makkelijk de 10.000 stappen per dag die goed zijn voor haar gezondheid en ze maakt praatjes met andere honden-mensen.
Als de koffievoorraad slinkt, koopt ze bijtijds een nieuwe lading.
Op zondagen heeft ze haar vaste belrondje met familie en bekenden.
Als er over twee maanden een feestelijke gebeurtenis in haar agenda staat, bedenkt ze nu alvast wat ze bij die gelegenheid aan zal trekken en welk cadeau ze zal geven.
Ze hangt haar kleding klaar, koopt desnoods iets nieuws en zorgt dat het cadeau in huis komt.
Als ze een oppas hond te logeren krijgt, maakt ze van te voren ruimte vrij zodat hij ook lekker voor het raam de buurkatten in de gaten kan houden.
In huis trekt ze haar oude broek aan, zodat hij op schoot kan zitten - wat overigens geen gezicht is; die grote hond op schoot bij dat kleine vrouwtje.

Recept
Mijn moeder leeft met 1) focus, 2) weet hierdoor wat haar te doen staat, 3) onderneemt tijdig en gericht actie en 4) gaat net zo lang door totdat wat ze in haar hoofd heeft werkelijkheid is geworden.
Doordat ze hier zelf de regie over neemt, hoeft ze niet te zitten wachten of een ander initiatief toont en is ze voor haar gevoel van welbevinden onafhankelijk van anderen.
Zelf zegt ze: 'Wat je nog kán doen, moet je ook doen...'

We zijn niet allemaal zoals mijn moeder en als je het moeilijk vindt om focus aan te brengen en ernaar te handelen, kan een focusgesprek met Anja Verheijen uitkomst bieden. Ik help je graag op weg!

 

Ik heb een hond die heel lief is, maar hij blaft zo en daar heb ik last van.
Op een ochtend word ik wakker en ik heb een eureka moment:
Ik ga hem leren miauwen.
Ik pak een krukje, ga voor hem zitten en begin met mijn lessen.
'Doe eens miaaauuuwww'
Ik spendeer er een vol uur aan maar mijn Bello wil niet luisteren.
Ik raak gefrustreerd en ik begin me te ergeren: hij doet niet wat ik wil!
Ik slaap onrustig - het blijft me bezig houden waarom hij maar niet wil miauwen.

Waar zit hem nou de crux?
Het zit in de aard van een hond om te blaffen, dat is zijn taak - zijn zaak.
Als ik wil dat hij verandert, dan heb ik een probleem en ervaar ik stress.
In dit voorbeeld lijkt het zo simpel om te zien dat ik met een hopeloze onderneming bezig ben, maar het merkwaardige is dat we dit wel voortdurend proberen met andere mensen. Ook van hen hebben we - vaak onuitgesproken - verwachtingen die zij dan maar moeten ruiken.

Mijn eigen zaak
Als ik me gestresst voel, kan het al helpen om me af te vragen: In wiens zaak zit ik?
Van wie wil ik dat hzij anders is of doet?
Als blijkt dat ik in andermans zaak zit, kan ik terugkeren naar mijn eigen zaak.
Wat is het waar ik behoefte aan heb?
Wat kan ik zelf doen om deze behoefte vervuld te krijgen?
* Wat kan ik gericht aan de ander vragen om me te helpen?
* Welke creatieve oplossing kan ik voor mijn probleem vinden?
(Misschien kan een koptelefoon en mooie muziek me helpen tegen het geblaf van mijn Bello.)
* Hoe kan ik de ander helpen, zodat hzij met me mee kan werken?
(Misschien kan ik mijn Bello eerst uitlaten, lekker laten rennen en eten geven, zodat hij niets meer te blaffen heeft.)
* Waar leg ik mijn prioriteiten?
Door prioriteiten te stellen, weet ik waar ik mee aan de slag wil. Hierdoor word ik niet zo makkelijk van mijn pad gebracht door afleiding door anderen.
(Misschien kan ik in mijn aparte kamer gaan zitten om te schrijven, zodat het blaffen van mijn Bello me niet afleidt.)
Het mooie van leven in mijn eigen zaak is dat dit de zaak is waar ik invloed op kan uitoefenen. Het is ook de enige zaak waar ik verantwoordelijk voor ben.

Focus
Om in mijn eigen zaak te kunnen blijven, is het belangrijk helder te krijgen wat ik nu eigenlijk wil.
Wat is het waar ik naar verlang?
Naar welke gemoedstoestand?
Waar wil ik me mee bezig houden?
Wat heeft voor mij prioriteit?
Kortom: welke focus wil ik aanleggen?
Daar kan een focusgesprek bij helpen.

PS: Ik heb niet echt een hond.

Na een paar dagen intensief werken is deze website focusgesprekken.nl zover klaar dat ik hem de ruimte in kan sturen.
Neem hem maar eens rustig door en via 'Contact' kun je me altijd een berichtje sturen om me te vertellen wat je ervan vindt of om me een vraag te stellen.
Een update van je bevindingen na een eerder gedaan focusgesprek is natuurlijk ook heel welkom.

Na gedane arbeid ga ik nu een ommetje maken - eerst eens even goed mijn benen strekken...

Hartelijke groet,
Anja Verheijen