Skip to content

BLOG

Je kunt je afvragen wat het is waar je een verlangen naar hebt.
Innerlijke rust?
Het gevoel dat je zinvol bezig bent?
Dat je je talent vindt en dat aan het ontplooien bent?
Een gevoel van vervulling?
Verbinding met jezelf en van daaruit verbinding met anderen?
Liefdevolle relaties met anderen?
Vitaliteit?
Gezondheid?
Maatschappelijk- / milieu- / dieren- / klimaat- bewust zijn?
Moedig doorgaan ondanks eventuele angsten?
Kunnen aanboren van je eigen kracht?
Zingeving?

Als er hier één van uitspringt en je realiseert je dat dit voor jou nog geen werkelijkheid is, dan kun je stappen overwegen die bijdragen aan vervulling van dit verlangen.

Voorbeeld
Zo'n 12 jaar geleden was ik in India. We waren aan de wandel door een gemoedelijk wijkje en opeens werd mijn aandacht getrokken. Een drietal mannen was bezig met een gasbrander en weet je wat ze aan doen waren? Van biggetjes waren ze de haren van hun vel aan het branden. Aan de kant lag een groter varken - hun moeder misschien - en zij was nog niet dood. Aan alle 4 de pootjes gebonden lag ze op haar zij. Haar bovenliggende oog boorde zich in de mijne en ik voel nog haar blinde paniek. Ik wilde iets voor haar doen, haar redden van deze marteldood, maar in een flits besefte ik dat dit onbegonnen werk was.
Op hetzelfde moment heb ik haar beloofd dat ik geen vlees meer zou eten, dat dat was waar haar dood tenminste toe zou leiden.

Zo goed mogelijk heb ik woord gehouden hoewel dat niet altijd makkelijk was.
Maar met mijn belofte voor ogen kon ik allerlei verleidingen beter weerstaan, met sporadisch een uitzondering.
Ik was dus niet zo bezig met wat ik niet meer 'mocht' of met een strijd tegen mijn zin-in-vlees behoefte, maar werd ik geleid door wat ik ooit aan een varkentje in India had beloofd. Deze belofte werd een focus waar ik me door liet leiden.
Bijkomend voordeel van geen vlees eten is dat ik hierdoor ook geen toxische stoffen binnenkrijg die zich de afgelopen jaren in ijltempo in vlees en vis aan het ophopen zijn.
Ik zou voor een minimale vlees- en visconsumptie dus ook kunnen focussen op mijn gezondheid en dat voor ogen houden bij mijn voedselkeuze.
Als ik me voorhoud dat ik klachtenvrij door het leven wil gaan, dan hoef ik niet langer te strijden omdat ik geen vlees of vis zou mogen - dan wordt dit een bewuste en positieve keuze.
Een extra stap die ik moet nemen met mijn vitaliteit en gezondheid voor ogen, is uitzoeken welk voedsel ik dan wél wil eten en waar ik dat het beste kan kopen.

Al met al beleef ik er genoegen aan om mijn focus gericht te houden op mijn belofte aan het Indiase varkentje en op mijn gezondheid.
Hierdoor ervaar ik de stappen die ik zet niet als een strijd tegen iets, maar als het gaan van een pad waar ik bewust voor kies.

Ik ben je graag van dienst als je op zoek bent naar focus en richting voor jouw pad!
Hartelijke groet,
Anja Verheijen

 

 

Mijn moeder is nu 92 jaar en doet op ramenlappen, stofzuigen en dweilen na, nog alles zelf.
Je kunt ieder moment van de dag bij haar langsgaan en altijd ziet het er opgeruimd en gezellig uit, staat de koffie klaar en neemt ze alle tijd voor een gesprek.
Gevraagd naar haar geheim vertelt ze dat het een kwestie is van 'vooruitzien'.
Dat het goed is om te weten wat je wilt, wat je nodig hebt, waar je behoefte aan hebt, welke taken er gedaan moeten worden en wat je voor anderen wil betekenen.
Maar let op: hier houdt het niet mee op. Als je eenmaal duidelijk hebt hoe je het op de kortere of langere termijn voor je ziet, dan moet je er wel naar gaan handelen.
Handelen houdt actie in en juist daar is mijn moeder een kei in.

Voorbeelden
Al regent het dat het giet, ze zal niet overslaan haar kleine hond uit te laten die dan voor de gelegenheid een regendekje aankrijgt, of bij kou een zelfgebreid jasje.
Met het hondje-uitlaten haalt ze makkelijk de 10.000 stappen per dag die goed zijn voor haar gezondheid en ze maakt praatjes met andere honden-mensen.
Als de koffievoorraad slinkt, koopt ze bijtijds een nieuwe lading.
Op zondagen heeft ze haar vaste belrondje met familie en bekenden.
Als er over twee maanden een feestelijke gebeurtenis in haar agenda staat, bedenkt ze nu alvast wat ze bij die gelegenheid aan zal trekken en welk cadeau ze zal geven.
Ze hangt haar kleding klaar, koopt desnoods iets nieuws en zorgt dat het cadeau in huis komt.
Als ze een oppas hond te logeren krijgt, maakt ze van te voren ruimte vrij zodat hij ook lekker voor het raam de buurkatten in de gaten kan houden.
In huis trekt ze haar oude broek aan, zodat hij op schoot kan zitten - wat overigens geen gezicht is; die grote hond op schoot bij dat kleine vrouwtje.

Recept
Mijn moeder leeft met 1) focus, 2) weet hierdoor wat haar te doen staat, 3) onderneemt tijdig en gericht actie en 4) gaat net zo lang door totdat wat ze in haar hoofd heeft werkelijkheid is geworden.
Doordat ze hier zelf de regie over neemt, hoeft ze niet te zitten wachten of een ander initiatief toont en is ze voor haar gevoel van welbevinden onafhankelijk van anderen.
Zelf zegt ze: 'Wat je nog kán doen, moet je ook doen...'

We zijn niet allemaal zoals mijn moeder en als je het moeilijk vindt om focus aan te brengen en ernaar te handelen, kan een focusgesprek met Anja Verheijen uitkomst bieden. Ik help je graag op weg!

 

Ik heb een hond die heel lief is, maar hij blaft zo en daar heb ik last van.
Op een ochtend word ik wakker en ik heb een eureka moment:
Ik ga hem leren miauwen.
Ik pak een krukje, ga voor hem zitten en begin met mijn lessen.
'Doe eens miaaauuuwww'
Ik spendeer er een vol uur aan maar mijn Bello wil niet luisteren.
Ik raak gefrustreerd en ik begin me te ergeren: hij doet niet wat ik wil!
Ik slaap onrustig - het blijft me bezig houden waarom hij maar niet wil miauwen.

Waar zit hem nou de crux?
Het zit in de aard van een hond om te blaffen, dat is zijn taak - zijn zaak.
Als ik wil dat hij verandert, dan heb ik een probleem en ervaar ik stress.
In dit voorbeeld lijkt het zo simpel om te zien dat ik met een hopeloze onderneming bezig ben, maar het merkwaardige is dat we dit wel voortdurend proberen met andere mensen. Ook van hen hebben we - vaak onuitgesproken - verwachtingen die zij dan maar moeten ruiken.

Mijn eigen zaak
Als ik me gestresst voel, kan het al helpen om me af te vragen: In wiens zaak zit ik?
Van wie wil ik dat hzij anders is of doet?
Als blijkt dat ik in andermans zaak zit, kan ik terugkeren naar mijn eigen zaak.
Wat is het waar ik behoefte aan heb?
Wat kan ik zelf doen om deze behoefte vervuld te krijgen?
* Wat kan ik gericht aan de ander vragen om me te helpen?
* Welke creatieve oplossing kan ik voor mijn probleem vinden?
(Misschien kan een koptelefoon en mooie muziek me helpen tegen het geblaf van mijn Bello.)
* Hoe kan ik de ander helpen, zodat hzij met me mee kan werken?
(Misschien kan ik mijn Bello eerst uitlaten, lekker laten rennen en eten geven, zodat hij niets meer te blaffen heeft.)
* Waar leg ik mijn prioriteiten?
Door prioriteiten te stellen, weet ik waar ik mee aan de slag wil. Hierdoor word ik niet zo makkelijk van mijn pad gebracht door afleiding door anderen.
(Misschien kan ik in mijn aparte kamer gaan zitten om te schrijven, zodat het blaffen van mijn Bello me niet afleidt.)
Het mooie van leven in mijn eigen zaak is dat dit de zaak is waar ik invloed op kan uitoefenen. Het is ook de enige zaak waar ik verantwoordelijk voor ben.

Focus

Om in mijn eigen zaak te kunnen blijven, is het belangrijk helder te krijgen wat ik nu eigenlijk wil.
Wat is het waar ik naar verlang?
Naar welke gemoedstoestand?
Waar wil ik me mee bezig houden?
Wat heeft voor mij prioriteit?
Kortom: welke focus wil ik aanleggen?
Daar kan een focusgesprek bij helpen.

PS: Ik heb niet echt een hond.

Na een paar dagen intensief werken is deze website focusgesprekken.nl zover klaar dat ik hem de ruimte in kan sturen.
Neem hem maar eens rustig door en via 'Contact' kun je me altijd een berichtje sturen om me te vertellen wat je ervan vindt of om me een vraag te stellen.
Een update van je bevindingen na een eerder gedaan focusgesprek is natuurlijk ook heel welkom.

Na gedane arbeid ga ik nu een ommetje maken - eerst eens even goed mijn benen strekken...

Hartelijke groet,
Anja Verheijen